hajajajajajajaj

Voor wie de titel niets zegt:  If I was a rich man.  Maar ik vind dat klein stukske de beste samenvatting van mijn dag gisteren bij Hachiko.

Het begon al vrijdagavond.  Rond kwart voor 10 kruip ik onder de wol, en mijn ogen vallen toe nog voor ik goed en wel geïnstalleerd lig.  Jeroen heeft de late shift,en stopt met werken rond 10.  Ik krijg telefoon van Jeroen:  “Sèg moeder, wat denkte van n’een hamburger”

Mijn reactie, met mijn slaapkop:  “watte n’een hamburger, om 7u ’s morgens????”.

Hij dus:  “neen moeder, ’t is iets na 10 ’s avonds”  Ha ja, OK, brengt er dan maar éne mee.  pffffff….    Een tijd later werd ik wakker, en lag er een hamburger, met frietjes op mijn tafeltje, met daarnaast een flinke beker frisdrank.  Haja, ik had “ja” gezegd op die hamburger.  Allez,  van in mijn bed, die hamburger opgepeuzeld, een hapje, een dutje, een hapje, een dutje…..  precies of ik had er last van dat dat alles koud was! 

Hamburger eindelijk op, 5u, ha, seffes opstaan want de verpleger komt om kwart voor 6, en dan MOET mijn bed opgemaakt zijn, het water MOET warm klaarstaan en wat nog niet allemaal, en ’t is Hachiko!  dus…. ik MOET op hete kolen zitten.  6u, nog geen verpleger, die kolen beginnen al op te warmen.  Berichtje naar de verpleger, dat Zonnegem al wakker is.  Kwart na 6, nog geen verpleger, nieuw berichtje, of hij mij misschien toch niet vergeten is, want ’t is “Spjiete”  (glijk hij dat zo mooi zegt).  Ik krijg onmiddellijk bericht terug:  “zet u maar al klaar, ik ben onderweg.”  Haaa, ’t is zover.  Hij had zich overslapen, ik had hem wakker gemaakt.  Wéét hij dan niet dat Hachiko is?

Allez, kleren aan, Eurosport af en ik op weg naar de garage, ’t was tenslotte al wel 7u hé!  En ik moet er om 9u zijn!   Nog maar eens de modder van mijn rolstoel gehaald, nog maar eens in ’t donker, dus even efficiënt als dinsdagavond.  Half 8, ik zit klaar, in mijn rolstoel.  En maar wachten, toch niet écht warm daar in de garage zonder poorten.  Telefoontje naar Jeroen, waar hij blijft?  “Moeder ’t is kwart voor 8!”

Allez, eindelijk vertrekken we, de wagen volgeladen, vol met een oud wijf, een rolstoel, en een boodschappenlijst.

10 na 8, joepie, ik ben er.  Ow, er is nog niemand.  Tiens, was ik dan toch een ietsiepietsie te vroeg?  En waar zijn de hondjes?

Nu ja, de tijd gaat snel, en voor ik het wist was iedereen binnengedruppeld, en klonken de woorden:  “zullen we eerst de test doen?”  grrrrmmmmmpppppffffff, nog altijd geen hondjes!  Testjes voorbij en daar komen dé bestelwagens aangereden.  Ik natuurlijk als één van de eerste buiten.  Achterdeuren gaan open, nadat ik al weer eens op mijn vingers getikt werd omdat ik die brave beestjes al direct op de straat zou laten springen.  Wie was ook weer mijnen Envoi?  Ha de grootste hé.  Dus ik gelijk een flinke meid:  “da’s de mijne”!  ha ja ’t was de grootste die erbij zat!  Caroline, op haar eigenste manier:  Neen Kristin da’s die van Lucas, da’s Droedel.

Ha ja, eum….  ik verdween al een beetje op de achergrond.   Aiaiaiai, wa ne flater.  Maar er was nog een camionette hé.  Ik maar braaf ver achter de andere gegadigden gaan zitten.  Maar als diene grote mijn Envoike niet was, dan snapte ik het toch ook niet meer hoor.  En ja, ’t was hem.  Braaf uit de bestelwagen laten komen, flink naar binnen, en dan…..  de knuffel!

Enkele rondjes en theoriesessies later kwam er eindelijk een:  “ziedewel Kristin dat ge’t kunt.”  Ikke zo fier als ne gieter.  Watte? als 2 gieters!

En toen was het zover.  Een attend, met links Annelies en een snoeppapierke en rechts Elke en een potje hondesnoepjes.

En denk je dat Envoi nog oog had voor mij?  Maar neen toch.  2 knappe jonde dames waar hij smoor op is, nog 2 heerlijke snoepjes die daar liggen en dan naar die ouw doos moeten gaan.  Na veel komiers en toe’s en kereltjes kwam Elke met het originele idee om mij te laten delen in zijn troetelnaamke.  “Voike”.  Allez, ik opnieuw, en kom Kerel (neen ik mag gene kom zeggen)  Voike, kusjes, helemaal niks.  Ik hing zo wat helemaal uit mijne rolstoel.  Tot…..  ik plots door een sjaal naar achter getrokken werd, en vastgebonden werd aan mijne rolstoel, mijn 2 armen in de lucht, en daar zat ik.    Caroline snapte dan toch dat ik iets te energiek vastgebonden was, en loste de sjaal.  Oef, ik opnieuw.  Envoi? allè Envoi, kerelmans….  Plots een hoofd naast het mijne.  Caroline, of wie dach je, en binnen de minuut stond mijne vriend daar.  Mijne vriend, omdat Caroline hem riep!  Daar ging mijn hele “ziedewel dage’t kunt”.  En die kwam nog wel van Caroline!

Enfin, ’t was hoog tijd voor koffiepauze.  Ik bleef toch maar veilig in mijn hoekske zitten.  ’t Was plezant genoeg geweest voor één dag.  Nu binden ze mij daar al vast!  Hoe noemen ze dat?  discriminatie?  Ofwel iedereen ofwel niemand hé!  Er is geen uitzondering voorzien, in geen enkel decreet!

En toen hielden we ’t voor bekeken.  De zaal opruimen, de stofzuiger bovenhalen, en ik met Voike maar in de weg zitten.  Naar voor, naar achter, naar links, naar rechts. 

En toen naar ’t café.  Ik mocht mee met Hilde, Mich offerde zich op en reed door de kou.  Dankje Mich.

Het Hachiko café viel danig mee.  Hondjes die samen rondhotsen, baasjes die samen iets drinken, ik kende daar niemand, maar heb geen minuut alleen gezeten.  Altijd wel iemand die kwam babbelen.  En zijde gij die van diene blog?  Ik ben…  ha ja, gij hebt ook gereageerd…  Envoi, die 2 keer tot bij mij kwam, een frietje vragen.  NO WAY! Knuffeltje krijgen, en hup, weer weg, terug gaan spelen.  Tegen 11u kwam Jeroen mij eindelijk halen, ’t was eigenlijk nogal druk in Gent en daardoor was het toch iets later worden dan voorzien.  Maar enkele mensen waren gebleven zolang ik er was.  Fijn was dat!  Als ik vroeger naar een fuif of zo ging (toen noemde dat nog TD), stond ik glazen te wassen, ergens achter de bar. en nu….

Ja, ik vond het een fijne dag, een fijne avond, een fijne bende….